Het Klassieker Plein

Eindelijk dan een topic over mijn grote liefde: de Volkswagen Kever.
Ik was jong, had net mijn rijbewijs en mijn vader reed in een afgetrapte oranje 1200. Dat ding hadden mijn ouders gekocht bij Ruska. Ja, ja, de Ruska van de buggies. Die op de Lauriergracht dus.
Ik heb ongeveer een jaar met die 1200 gereden maar hij was te gaar om door de APK te komen. Jammer, maar de onvoorwaardelijke liefde voor de Kever was geboren.

Een paar jaar later, ik werkte intussen, wilde ik een eigen Kever. Natuurlijk. Mijn ouders lieten hun auto's onderhouden door garage Baas en die had zeer veel Kevers in onderhoud. Dus hij zou voor mij op zoek gaan naar een geschikte auto.

Na een paar maanden word ik gebeld met de vraag of ik interesse heb in een gele 1200. Euhh.. nou.. ehh... ja, denk ik.
Wat blijkt? Hij heeft die auto voor een oudere dame in onderhoud die er vrijwel niet mee rijdt. En hij is er van overtuigd dat zij ook beter kan stoppen met autorijden. :lol: Maar ze is lastig. En alleen als hij zeker weet dat ik haar auto wil overnemen wil hij op haar inpraten.
Uiteindelijk wordt afgesproken dat ik haar auto mag bekijken. Maar eerst wil ze naar haar zuster in Zeeland en dan pas ben ik aan de beurt.
Ach, ik sta al maanden in de wachtrij dus die paar weken kunnnen er ook nog wel bij.

En ineens hangt Baas 's avonds aan de telefoon. Zijn buurman is 80 geworden en zijn rijbewijs is ingetrokken, dus zijn rode Kever staat te koop. En zoals de NS dat ons jaren geleden wijsmaakte: Ineens wist ik het. Dit IS mijn auto!
Omdat mijn ouders mij wilde verhoeden voor de pijnlijke gevolgen van blinde kalverliefde, is afgesproken dat ik samen met mijn vader ga kijken.
Terwijl wij de straat inrijden zeg ik tegen mijn vader: "Dat is hem."
Waarop mijn vader reageert: "Welke?" Een terechte reactie want er staan een paar rode Kevers.

Long story short. De auto die ik aanwees bleek hem inderdaad te zijn; een 1300 uit april 1971. Waarmee ik volgens mij heb aangetoond dat het fenomeen soulmates niet alleen voor personen maar ook voor techniek geldt. :lol:

De buurman bleek de derde eigenaar te zijn en heeft de auto ruim elf jaar in zijn bezit gehad. Baas heeft hem al die tijd in 'onderhoud' gehad, dus de 58.000 km op de teller waren ook gegarandeerd 58.000 km. :shock:
De eigenaar heeft de auto netjes gestald gehad in zijn garage en reed er wekelijks een rondje mee. Ook ging hij braaf elke 3 maanden naar Baas voor de grote en kleine beurten. Daarom ook de haakjes om het woordje onderhoud eerder. Er zat voor de garage vrijwel geen werk aan de auto.
Zijn eerste echte grote beurt kreeg hij pas nadat ik besloten had dat ik de auto daadwerkelijk wilde kopen.
Die paar dagen wachten op de sleutels zijn de langste periode in mijn leven geweest.

De auto was toen 19 jaar oud en had gemiddeld 3.000 per jaar afgelegd toen ik hem kocht in 1990. Ik heb er veel plezier mee gehad. In de eerste plaats vanwege de bijzondere kleur rood in combinatie met het chroom. Ik heb de nodige keren meegemaakt dat ik met een gangetje van rond de 100 over de snelweg tufte en er een Porsche of dikke Mercedes naast me kwam rijden met een kwijlende bestuurder. Want dat was wat ik graag deed: met mooi weer de auto opdoffen en dan rondrijden.

Maar ook door de Keverclub Nederland was het een fantastische tijd. Want zo rond de eerste helft jaren negentig was dat een petrolhead club met zowel mannen als vrouwen. En zo'n gemengd gezelschap tijdens een meeting geeft toch een hele andere sfeer.
Verder was de KCN bijzonder actief om bij evenementen aanwezig te zijn.

Waarom heb ik dan uiteindelijk de auto verkocht?
Twee redenen. In de eerste plaats woonde ik in het centrum van Amsterdam; een van de eerste gebieden met betaald parkeren. Omdat ik tegen Oost aanwoonde, zette ik de auto daar neer voor de deur van mijn werk. Helaas, is er twee keer gepoogd in te breken. Gelukkig met verwaarloosbare schade.
De tweede reden was mijn ex. Klinkt lullig, maar zo bedoel ik het dus niet. Zij kwam uit Brazilië en daar was de Kever net weer in productie genomen en een heel gangbare auto in het straatbeeld. Zij zag de auto dus als een gebruiksvoorwerp en niet als hobby.
Tja, en dan wordt het enthousiasme voor de hobby minder en is verkopen eigenlijk de enige logische stap.

Ik ben nog wel op zoek geweest naar stallingruimte. Maar dat was toch allemaal té ver van mijn woninkje vandaan.

Een aantal jaren geleden heb ik voor iemand nog een testrit gereden en meteen kwam dat specifieke gevoel terug. Die met paardenharen gevulde stoelen waar je in weg zakt en die het meest voor 'comfort' moeten zorgen.
Het zware sturen met die enorme zijwindgevoeligheid (Ook ik reed met een zak zand in het bagageruimte).
Die pedalen met hun lange slag en het scharnierpunt boven.
De hendeltjes voor de hoeveelheid warme lucht en de hoeveelheid lucht die onder de achterbank geblazen wordt. Hendeltjes die je als echte Keverrijder constant bedient.
Het ielige voorruitje dat bijna tegen je neus aan zit.
Het harkige schakelen.
Allemaal zaken die Keverrijden onvergelijkbaar maken en die ik tot op heden mis.

Ooit, ooit komt er nog een Kever voor de deur. Een 1200 of 1300. Geen cabrio en zonder McPherson wielophanging. Immers, Keverrijden is geweldig.